Küçük Bir Çocuk

Küçük bir çocuk oluyorum seni düşünürken, imkansız kavramını henüz bilmeyen ve umut peşinde koşan. Markete girdiğinde tek oyuncak hakkı olan bir çocuk. Ve her defasında seni seçiyorum. Kendi yarattığım dünyamın başrol oyuncusu yapıyorum seni. Oyun oynayalım dediklerinde ‘o olmazsa oynamam’ diyorum her zaman. Başrol olmadan oyun mu olur sanki?

Küçük bir çocuk oluyorum seninle konuşurken. Çekinmeden, bütün düşündüklerini söyleyebilen bir çocuk. Sen üzülünce ise tek bir soru oluşuyor kafamda: ‘Nasıl tekrar mutlu ederim?’. İşte o zaman saçmalayan bir çocuk oluyorum. Kafanı bir nebze dağıtan en ufak bir hareketim sonucu ise ‘İşte zafer benim!’ diyorum kendi kendime.

Ve küçük bir çocuk oluyorum severken seni. Bütün kötü düşünceler siliniyor aklımdan. Saf sevginin verdiği heyecanla koşuyorum ortalıkta. Korkmuyorum üzülmekten. Başkası yüzünden üzüleceğime senin için üzüleyim diyorum. Mutluyum, öyle veya böyle mutluyum. Fazla bir şey beklemiyorum severken seni. Tek söylediğim: ‘Ben bütün oyuncaklarımı getiririm, sen yeter ki benimle oyna.’