Neredesin?

Canım yanıyor…

Bir ayna parçalandı ve şuanda kırıklarına basıyorum.

Ayağım kanıyor.

Karanlık her taraf.

Hangi yöne gideceğime karar veremiyorum.

Bulamıyorum yönümü.

Kalbimin ‘güm güm’ atışını duyuyorum sadece.

Bu sefer heyecanla atmıyor.

Hissedebiliyorum.

Hızlı geçen araba sesleri ve yabancı uğultular var. Neredeyim ben?

Ben önemli değilim de sen neredesin asıl?

Yanımda mısın?

Sen yanımdaysan benim nerede olduğumun bir önemi yok.

Güneşin ilk ışıklarıyla etraf aydınlandığında, görebilecek miyim seni?

Dur dur cevap verme. Cevabın korkutuyor beni.

Benim en büyük dayanağım umut.

Alma elimden onu.

Düşürme beni.

Yürüyorum her şeye rağmen,

Topallayarak bile olsa...

'O'

Seversin...

Karşılık beklemeden, karşılık bulma ümidiyle seversin.

Bu paradoks içinde dönerek seversin.

Bıkmadan, usanmadan;

Sadece seversin...

Gözünde öyle bir yerdedir ki senin için,

Ne sen, ne o, ne bir başkası indirebilir oradan.

Kurmuştur oraya sevgi dolu bir taht,

Ya da sen kurdurtmuşsundur masumca,

Sadece severek...

Umudunu kaybetmezsin bir an bile.

İtiraf edemez, söyleyemezsin belki de.

Ama içinde çimlendirir, büyütürsün onu.

Hem de üzülmeyi göze alarak...

'Onun' için üzülmeyi göze alarak.

Çünkü içinde 'o' olan her şey güzeldir.

Mutluluk da üzüntü de.

Her şey...

Hazırım

Olmayacağını bilerek giriyorum bu yola.

Ve bunu hissettiğim anda içimdeki sesle geliyorum kendime:

‘Vazgeçme!’ diyor bana haykırarak.

Umutsuzluklar içinde bir umut tanesi yakalayıp onu büyütmeye çalışarak ilerliyorum.

Ya da umut mu bırakmayan peşimi? Bilemiyorum…

Yolun sonunda; belki büyük bir mutluluk belki de büyük bir hüsran var.

İkisine de hazırım!

Hayır, hayır yalan söylüyorum. İnsan hüsrana hazır olabilir mi hiç?

Ben sadece seni sevmeye hazırım.
Sonucunun ne olduğunu önemsemeden;

Tüm kalbimle sevmeye…

Aşk

Aşk umuttur aslında,

Geçmişe perde çekip geleceğe umutla sarılmaktır.

Karşılık bulabilme hevesiyle

Kimi zaman bir tebessümden anlam çıkarmaktır.

Aşk fedakârlıktır aslında,

Kendinden önce onu düşünmektir.

Tartışırken bile

Ya üzülürsem değil; ya üzersem demektir.

Aşk bütünleşmektir aslında,

Ortak hayaller kurmaktır.

Ve en önemlisi

“Ben” kavramını “biz” yapmaktır.

İstiyorum

Güneşin doğuşuyla başladı içimdeki umut.

Ve o andan itibaren batışıyla kaybolma ihtimali korkuttu beni hep.

Sevmek istiyorum.

Sonsuz güvenle, delice sevmek istiyorum.

‘Benimle gel’ dediğinde, bir an bile düşünmeyecek kadar güvenmek; asla yapmam dediğim çılgınlıklar yapacak kadar sevmek istiyorum.

Konuşmak için binlerce bahane bulup konuştuğum anda kendi göz parıltımla aydınlanmak istiyorum.

Hayaller kurmak istiyorum. İçinde ‘biz’ ve başkaları olan hayaller.

Dahası mı? Bu hayalleri seninle kurmak istiyorum.

Oldu mu, olacak mı, yapabilir miyiz demeden, sadece ‘biz’ merkezli hayaller kuralım istiyorum.

En önemlisi de ne biliyor musun?

Güneşin batışıyla bitecek deseler dahi ‘ya bitmezse’ umuduyla ‘sen’i sevmek istiyorum… 

Sadece seni…

Küçük Bir Çocuk

Küçük bir çocuk oluyorum seni düşünürken, imkansız kavramını henüz bilmeyen ve umut peşinde koşan. Markete girdiğinde tek oyuncak hakkı olan bir çocuk. Ve her defasında seni seçiyorum. Kendi yarattığım dünyamın başrol oyuncusu yapıyorum seni. Oyun oynayalım dediklerinde ‘o olmazsa oynamam’ diyorum her zaman. Başrol olmadan oyun mu olur sanki?

Küçük bir çocuk oluyorum seninle konuşurken. Çekinmeden, bütün düşündüklerini söyleyebilen bir çocuk. Sen üzülünce ise tek bir soru oluşuyor kafamda: ‘Nasıl tekrar mutlu ederim?’. İşte o zaman saçmalayan bir çocuk oluyorum. Kafanı bir nebze dağıtan en ufak bir hareketim sonucu ise ‘İşte zafer benim!’ diyorum kendi kendime.

Ve küçük bir çocuk oluyorum severken seni. Bütün kötü düşünceler siliniyor aklımdan. Saf sevginin verdiği heyecanla koşuyorum ortalıkta. Korkmuyorum üzülmekten. Başkası yüzünden üzüleceğime senin için üzüleyim diyorum. Mutluyum, öyle veya böyle mutluyum. Fazla bir şey beklemiyorum severken seni. Tek söylediğim: ‘Ben bütün oyuncaklarımı getiririm, sen yeter ki benimle oyna.’

Seçmeler: Bu Sevgidir

Onun güzelliğini herkes görüyorsa o bence az güzeldir.
Herkes biliyorsa o bence hiç güzel değildir.
Onun güzelliğini yalnız ben görüyorsam bu sevgidir.
Yalnız ben biliyorsam bu aşktır.
Hiç kimse görmüyorsa bu yalnızlıktır.

Özdemir Asaf (1923-1981)

Öğrendim

Hissizleşmeyi öğrendim.
Canım yandığı halde gülebilmeyi,
İnsanları güldürebilmeyi öğrendim.
Yok saymayı öğrendim...
             
Verilen sözlerin tutulmadığını öğrendim.
Kendimden başka kimseye güvenemeyeceğimi,
Hatta kimi zaman kendime bile güvenemeyeceğimi öğrendim.
Hayal kırıklığını öğrendim...

Susmayı öğrendim.
Konuşmayıp her zaman ileriye bakmayı,
'Her şey güzel olacak, bekle!' demeyi öğrendim.
Umut etmeyi öğrendim...

Ben

Ben beklerim,

Ben sabrederim,

Ben severim…

 

Gözlerimi kapatıyorum,
Bir nehirdeyim, akıntı nereye götürürse oraya gidiyorum. Şikayetçi miyim?
Asla! Huzur kimi zaman kontrolcülüğü bırakmaktan geçer.
Ben bıraktım.
Kayalara çarpmayı göze aldım, ne kadar acıtabilir ki? Korkmuyorum!
Hayır hayır ben bunu düşünmüyorum.
Nehrin akışıyla kulağıma gelen su sesi ve kuşlar… Bunu düşünüyorum,
Bunu seviyorum…
Hayat daha da kolaylaşıyor. Yaşamak güzelleşiyor.
Gökyüzünün gri tonu gidiyor artık, ben kovalıyorum onları.
Bütün güzelliğiyle masmavi gökyüzü karşımda.
Hangi durumda olursam olayım bırakmıyorum elimden huzuru…
Bırakmayacağım da! Çünkü;

Ben beklerim,
Ben sabrederim,
Ben severim…