Kavga etmek, özlemin somutlaşmış halidir kimi zaman.
Kimi zamansa bir isyandır, bulunduğun duruma.
Çaresizliktir belki de... Ya da sevmektir delicesine...
Kavgaya sebep olan ise, onun yanında birini görmeye dayanamadığından
gözlerini kapatmak;
Ancak onu da göremediğinden gözlerinin bir şekilde
açılmasıdır.
Bu durumda mümkün müdür kavga etmeyi bir duyguya sığdırmak?
Ancak önemli bir nokta var ki burada;
Bağır, kavga et, git...
Herkes yapar bunları.
Ve belki de bu yüzden yapamaz insan sevdiğine bunu.
İçindeki volkanı söndürüp lavlarından zarar görürken bir
tebessüm olur hep sevdiğine karşı.
İstediği şey ise basittir;
Hayatındaki 'herkes' olmamak; 'tek' olmaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder